تاثیرآموزش مدیریت تنیدگی بر رضایت زناشویی و تنیدگی والدینی مادران دارای کودک مبتلا به مشکلات رفتاری

زمینه و هدف: شواهد پژوهشی حاکی از این است که تنیدگی عامل مهمی در تعارضات زناشویی است. در این راستا هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیرآموزش مدیریت تنیدگی بر رضایت زناشویی و تنیدگی والدینی مادران دارای کودک با مشکلات رفتاری بود. روش: این پژوهش نیمه ­تجربی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون – پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی مادران دارای کودک پسر مبتلابه مشکلات ­رفتاری مقطع پیش­ دبستانی مدارس دولتی ناحیه دو شهر رشت در سال 1395 بود که از طریق پرسشنامه مشکلات ­رفتاری کودکان پیش­ دبستانی (شهیم و یوسفی، 1378)، 30 مادر با روش نمونه ­­گیری در دسترس انتخاب شدند و به­طور تصادفی به دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند. برای ارزیابی رضایت زناشویی و تنیدگی مادران به ترتیب از پرسشنامه ­های رضایت زناشویی انریچ (اولسون، 1989) و تنیدگی والدینی (آبیدین، 1990) استفاده شد. گروه آزمایش، در ده جلسه 90 دقیقه­ ای تحت آموزش مدیریت تنیدگی قرار گرفتند. برای تحلیل داده ­ها از روش تحلیل واریانس با اندازه­ گیری مکرر استفاده شد. یافته ­ها: یافته­­های پژوهش نشان داد که آموزش مدیریت تنیدگی تأثیر معناداری بر رضایت­ زناشویی و تنیدگی والدینی (01/0 >P ) داشت. نتیجه‌گیری: بنابر یافته ­های پژوهش حاضر، در کنار معناداری آماری، می‌توان به معناداری بالینی اشاره کرد؛ به این صورت که آموزش مدیریت تنیدگی می‌تواند با تأثیر بر ابعاد هیجانی، شناخنی، ارتباطی، انگیزشی و معناشناختی زندگی، رضایت از زندگی را افزایش دهد و درنتیجه سلامت روان مادران دارای کودک با مشکلات رفتاری را افزایش دهد.